در این قسمت برای شما معنی شعر درس سیزدهم فارسی دوازدهم با عنوان خوانِ هشتم رو قرار دادیم ! این شعر رو حتما باید با تمامی آرایه هاش خوب خوب خوب یادبگیرید تا بتونید تو امتحانات و پرسش های معلم ها و تست ها ازش بر بیاید ! همچنین از معلما خواهش میکنیم از شعر رو به صورت کامل و جامع ! به بروبَچ درس بدن تا خوب یادبگیرن. خب وقت رو تلف نکنیم و بریم سراغ معنی شعر درس سیزدهم فارسی دوازدهم ،  خوانِ هشتم!

  ... یادم آمد،هان، داشتم می‌گفتم، آن شب نیز سورتِ سرمای دی بیدادها می‌کرد. و چه سرمایی، چه سرمایی! بادْبرف و سوز وحشتناک لیک، خوشبختانه آخر، سرپناهی یافتم جایی گرچه بیرون تیره بود و سرد، هم چون ترس، قهوه خانه گرم و روشن بود، هم چون شرم ... همگنان را خونِ گرمی بود. قهوه خانه گرم و روشن، مرد نقّال آتشین پیغام، راستی کانون گرمی بود. مرد نقّال - آن صدایش گرم، نایش گرم آن سکوتش ساکت و گیرا و دَمش، چونان حدیث آشنایش گرم - راه می‌رفت و سخن می‌گفت، چوب دستی منتشا مانند در دستش، مست شور و گرم گفتن بود. صحنهٔ میدانکِ خود را تند و گاه آرام می‌پیمود. همگنان خاموش، گرد بر گردش، به کردار صدف برگرد مروارید، پای تا سرگوش «هفت خوان را زاد سرو مرو، یا به قولی «ماخ سالار» آن گرامی مرد، آن هریوهٔ خوب و پاک آیین - روایت کرد؛ خوان هشتم را من روایت می‌کنم اکنون، ... من که نامم ماث»... همچنان می‌رفت و می‌آمد. همچنان می‌گفت و می‌گفت و قدم می‌زد «قصّه است این، قصّه، آری قصّه درد است شعر نیست؛ این عیار مهر و کهن مرد و نامرد است بی‌عیار و شعر محض خوب و خالی نیست هیچ - هم‌چون پوچ - عالی نیست این گلیم تیره بختی‌هاست خیس خون داغ سهراب و سیاوش‌ها، روکش تابوت تختی‌هاست ...» اندکی اِستاد و خامش ماند پس هماوای خروش خشم، با صدایی مرتعش، لحنی رَجَز مانند و دردآلود، خواند: آه، دیگر اکنون آن عماد تکیه و امید ایران شهر، شیر مرد عرصهٔ ناوردهای هول، پور زال زر، جهان پهلو، آن خداوند و سوار رخش بی‌مانند، آن که هرگز - چون کلید گنج مروارید - گم نمی‌شد از لبش لبخند، خواه روز صلح و بسته مهر را پیمان، خواه روز جنگ و خورده بهر کین سوگند آری اکنون شیر ایران شهر تهمتن، گُرد سجستانی کوهِ کوهان، مرد ِمردستان رستمِ دستان، در تگِ تاریکْ ژرفِ چاه پهناور، کِشته هر سو برکف و دیواره‌هایش نیزه و خنجر، چاه غدر ناجوانمردان چاه پَستان، چاه بی دردان چاه چونان ژرفی و پهناش، بی شرمیش ناباور و غم انگیز و شگفت آور، آری اکنون تهمتن با رخش غیرت‌مند، در بُنِ این چاه آبش زهرِ شمشیر و سِنان، گم با پهلوانِ هفت خوان، اکنون طعمهٔ دام و دهانِ خوان هشتم بود و می‌اندیشید که نبایستی بگوید، هیچ بس که بی شرمانه و پست است این تزویر.

(در حیاط کوچک پاییز در زندادن، اخوان ثالث)

Farsi23.blog.ir

کــارگـاه مـتن پژوهـــی

درک و دریافت (صفحهٔ ۱۱۷ کتاب درسی)

۱- یک بار دیگر، شعر را با تأمّل بر مکث‌ها و درنگ‌ها بخوانید.
 وجه اشتراک این شعر را از نظر محتوا با فصل‌های ادبیات پایداری و ادبیات حماسی بنویسید.
در این شعر به هر دو جنبهٔ ادبیات حماسی و پایداری اشاره شده است. دفاع از وطن، فداکاری و جانبازی برای میهن، عشق به سرزمین مادری از وجوه مشترک ادبیات پایداری و حماسی در شعر لاهوتی است.