در این قسمت برای شما معنی شعر درس هفدهم فارسی دوازدهم با عنوان خندۀ تو رو قرار دادیم ! این شعر رو حتما باید با تمامی آرایه هاش خوب خوب خوب یادبگیرید تا بتونید تو امتحانات و پرسش های معلم ها و تست ها ازش بر بیاید ! همچنین از معلما خواهش میکنیم از شعر رو به صورت کامل و جامع ! به بروبَچ درس بدن تا خوب یادبگیرن. خب وقت رو تلف نکنیم و بریم سراغ معنی شعر درس هفدهم فارسی دوازدهم ،  خندۀ تو!

نان را از من بگیر، اگر می‌خواهی، هوا را از من بگیر، امّا خنده‌ات را نه. گل سرخ را از من مگیر سوسنی را که می‌کاری... از پس نبردی سخت باز می‌گردم با چشمانی خسته که دنیا را دیده است بی هیچ دگرگونی، امّا خنده‌ات که رها می‌شود و پرواز کنان در آسمان مرا می‌جوید تمامی درهای زندگی را به رویم می‌گشاید. عشق من، خندهٔ تو در تاریک‌ترین لحظه‌ها می‌شکفد و اگر دیدی، به ناگاه خون من بر سنگ فرش خیابان جاری ست، بخند؛ زیرا خندهٔ تو برای دستان من، شمشیری است آخته. خندهٔ تو، در پاییز در کنارهٔ دریا موج کف آلوده‌اش را باید بر فرازد و در بهاران، عشق من، خنده‌ات را می‌خواهم چون گلی که در انتظارش بودم، گل آبی، گل سرخِ کشورم که مرا می‌خواند. بخند بر شب بر روز، بر ماه، بخند بر پیچاپیچِ خیابان‌های جزیره، امّا آنگاه که چشم می‌گشایم و می بندم، آنگاه که پاهایم می روند و باز می‌گردند، نان را، هوا را روشنی را، بهار را از من بگیر امّا خنده‌ات را هرگز تا چشم از دنیا نبندم.

(هوا را از من بگیر، خنده‌ات را نه! پابلو نرودا)

کــارگـاه مـتن پژوهـــی